Sculptures by the sea.

Het blijft indrukwekkend; een openlucht tentoonstelling van internationale allure.

Hele families trekken er op uit en kunst, uit eten, relaxen op het strand gaan zo hand in hand.

Voor 3 weken is het een drukte van jewelste, vooral in de weekenden, MAAR dat mag de pret niet drukken en wij laten ons er niet van weerhouden. Zaterdag, 30 oktober; mijn verjaardag begint met zonneschijn (na meer dan 2 weken heeeeeeel veeeeel regen en storm) en een uitgebreid ontbijt aan het strand van 'Clovelly'; waarna we beginnen aan onze 'tour'!

Klik op de foto voor het album.

Queensland

De eerste 6 maanden van Timo's year 2 zijn alweer voorbij en aangezien wij hem vorig jaar beloofd hadden om de pretparken bij 'Surfers Paradise' te bezoeken, moesten WIJ hieraan geloven. Eerst overwogen wij nog om te gaan rijden (circa 1000km.), maar met 1 weekje adempauze zouden er te weinig dagen overblijven om datgene te doen wat we op de planning hadden staan. Derhalve werd het vliegen. Bij aankomst stond er een huurauto klaar en konden we richting 'Noosa' vertrekken. Dit plaatsje ligt aan de 'Sunshine Coast' op ongeveer 1200 km. ten noorden van Sydney en is voor 100% gericht op toerisme. Kleinschalig, geen hoogbouw, goede restaurants en boetiques; dat laatste is zeker uniek voor Australische begrippen. Het geheel ligt in een waterrijke omgeving, wat ons direct deed denken aan delen van Florida.
Geen auto's voor de 'oprit', maar een boot als je tenminste droog aan de overkant wilt komen!
Het 'toeval' wil, dat wij hier 9 jaar geleden ook zijn geweest, waarbij wij per huurauto van Sydney naar Cairns zijn gereden. We herkenden het direct aan de omgeving en dat terwijl het bij reservering van het appartement niet eens bij ons opkwam. Er was gelukkig niet zoveel veranderd, afgezien van het prijsniveau dan wel. Dat kent alleen maar een opwaartse trend. Wellicht een van de redenen dat veel Australiers de voorkeur geven aan het eiland 'Bali' of naar 'Thailand' afreizen en kiezen voor een 'all-in pakket', wat in verhouding vaak voordeliger is.
Wij hebben die eerste paar dagen genoten van de iets hogere temperaturen dan in het winterse Sydney! Dat staat natuurlijk niet in verhouding tot Nederland, maar als de buitentemperatuur overdag tussen de 13-15 graden ligt en dit in de meeste huizen ook de binnentemperatuur is, begrijpen jullie wellicht waarom veel 'Sydneysiders' uitkijken naar de lente c.q. zomer'; Ewald eveneens. De huizen zijn eenvoudigweg slecht geisoleerd, het merendeel heeft geen centrale verwarming en ze zijn maar voor '1 seizoen' ontworpen; een lange zomer! Met nachttemperaturen tussen de 2-6 graden sta je s'ochtends letterlijk te blauwbekken en ga je vanzelf buiten de deur koffie drinken om op te warmen!
Voor ons was het een aangename onderbreking waarbij we s'ochtends uitgebreid ontbeten , alvorens we op pad gingen. Uiteraard konden wij 'the Australia Zoo' van wijlen 'Steve Irwin (oftewel the 'crocodile hunter') niet overslaan. Hij heeft met zijn onuitputtelijke liefde voor dieren , in welk formaat dan ook, duidelijk een stempel gedrukt op het toerisme in deze regio.
Zijn vrouw en kinderen hebben zijn 'roeping' overgenomen en laten geen kans onbenut om zich in te zetten voor de natuur. Steve was verknocht aan krokodillen en dat is duidelijk te zien in het park en de show die 2x dagelijks wordt opgevoerd. Met veel sponsoring is het mogelijk om te blijven investeren en uit te breiden, zodat het 'Steve Irwin concept' niet verloren zal gaan. Timo was , zeker tijdens die krokodillen show, onder de indruk, maar in gedachten al lang 2 dagen verder van 'Noosa' verwijderd.
De 2e helft van deze week zijn we richting 'Surfers Paradise' gereden, een kleine 300km ten zuiden van 'Noosa.' Dit gebied staat bekend om de kilometerslange (-en brede) stranden, torenhoge accomodaties en de pretparken. Niet dat we daar nu op stonden te wachten, maar beloofd was beloofd; oftewel zoals Timo het tegenwoordig noemt: 'pinky promise'!'
Het pretpark 'Sea World' lag op een steenworp afstand van het appartement en was beslist de moeite waard. Er waren niet alleen shows met dolfijnen en zeehonden, maar ook de nodige attracties voor jong en 'iets ouder'! Een immens aquarium met tropische vissen en haaien, waar je je aan kon vergapen. Uiteraard waren de shows gelikt, maar het toppunt van vermaak (voor Timo!) waren de motor-rollercoaster en de 'sea-viper'. Timo had (gelukkig) net de lengte van 130cm, anders was deze dag ECHT in het water gevallen.
Na 5x over de kop te zijn gegaan, zag Ewald er iets minder gemoedelijk uit en moest ook IK eraan geloven. Probeer aan een 7-jarige maar eens uit te leggen dat het evenwichtsorgaan op 'oudere' leeftijd wellicht iets anders werkt en tegensputtert. Succes!
So far so good; de volgende dag stond 'Movie World' op de agenda. Ook niet verkeerd en gelukkig voor ONS moest Timo hier 140 cm zijn om op 2 achtbanen te worden toegelaten.
Tja, een bittere pil, maar er bleven nog genoeg andere attracties over zoals: het 'Scooby-Doo' spookhuis (kinderen hoorde je nauwelijks schreeuwen, maar destemeer ouders), 'Shrek' 4 D movie (waarbij rijen stoelen in beweging kwamen), 'Wild West waterbaan' en 'batman'-spaceship (waarbij ik niet van opwinding, maar pure misselijkheid mijn ogen dicht heb geknepen om het 'projectiel' spuiten te vermijden) en nog veel, veel meer.
Tegen het einde van de middag was er een hele parade met alle 'movie-stars' en konden de laatste kiekjes worden genomen. Timo wilde weten of we ook jaarlijkse passen konden kopen, aangezien hij over 8 weken weer vakantie heeft en dan zou dat toch voordeliger zijn? En als je je creditcard gebruikt, kun je ook nog punten sparen voor GRATIS vluchten. Volgens hem was 'maths' in de eerste 6 maanden van dit schooljaar easy!!!!!
Voor 'papa Ewald' heeft dit concept een iets andere betekenis en blijven we in the next schoolholidays gewoon THUIS!


PS: voor de overige foto's klik op het album.

Een snelle verhuizing en zomervakantie 2009!

Het is alweer een paar maanden geleden dat Timo en ik in Nederland waren en dat wij genoten hebben van alle dagtrips, waaronder het bekende pretpark 'Phantasialand' in 'Bruhl', de wandelingen, fietstochten waarbij Timo eindelijk in de gelegenheid was om goed te leren fietsen, (zonder daarvoor eerst de nodige kilometers per auto naar een park te moeten rijden) en de overheerlijke lunches en etentjes met vrienden en familie. Wij zijn uiteraard behoorlijk in de watten gelegd door mijn ouders, die het bijzonder vonden om zoveel tijd met Timo door te brengen. Daarbij konden zij met eigen ogen zien en ondervinden hoe deze eigenwijze spruit volhardend was in zijn standpunten en moeilijk te overtuigen was van het tegendeel. Helaas heeft hij dat niet van een vreemde; het eigenwijze is vrouwelijk en het volhardende is mannelijk. Ewald roept wel eens dat hij het later als vertegenwoordiger nog niet zo slecht zal doen. Hij zal net zolang blijven inpraten op die ene 'ongelukkige' dat ze maar al te graag een voorstel ondertekenen om van hem verlost te zijn! En lukt het vandaag niet, dan misschien wel morgen of volgende week! Hij blijft terugkomen op iets wat hem niet aanstaat en dat zul je weten ook!
Verder is hij best plezierig in de omgang hoor! Hij kon het goed vinden met zijn nichtje 'Luna' en het leek wel of die 2 elkaar nog pas vorige week hadden gezien. Lachen, gieren en brullen. Die 3 weken vlogen voorbij en aan het einde van de vakantie vroeg Luna aan haar moeder waarom ze niet gewoon tickets kon kopen om naar Australie op vakantie te gaan? Tja, tenslotte werkt haar moeder toch op een reisbureau en doet ze dat ook voor andere mensen! Dat vergde wat meer uitleg!
In de laatste week voor onze terugreis werd ik s'ochtends vroeg uit bed gebeld door manlief met de mededeling dat hij een ander 'stekje' had gevonden in 'Lane Cove' en dat ik mijn handen uit de mouwen mocht steken, direct na terugkomst. Aangezien de omloopsnelheid mbt verhuizen behoorlijk hoog ligt, moest er heel veel geregeld worden in een korte tijd. Ewald had tussendoor al de nodige wijzigingen doorgevoerd en de dag na aankomst in Sydney, kregen wij officieel de sleutel en konden Timo en ik ons nieuwe onderkomen met eigen ogen aanschouwen en inspecteren! De inventarislijst was erg uitgebreid en aangezien het hier ging om een gerenoveerd huis, wat meestal nog de nodige klussen achteraf met zich meebrengt, ontbrak het aan 'ruimte' voor opmerkingen! De achterkant was 'blank', dus ideaal voor opvulling! Wij zijn diezelfde middag begonnen met inpakken; ik bevond mij wel nog in een soort roes, maar had weinig tijd om daar bij stil te staan. Verstand op nul, want 1 week later stond de verhuizing gepland. Dat bracht nog wat spanningen met zich mee en ook dat hadden wij zien aankomen.
De 'Chinese wedding cabinet', oftewel tv-kast (althans waar wij hem voor gebruiken) en de eetkamer tafel konden absoluut niet door het trappenhuis worden vervoerd. Aangezien beiden 2,5 jaar geleden over het balkon zijn getakeld (dat is het juiste woord) met de nodige risico's vandien en de wet mbt veiligheid ondertussen is aangepast, wisten wij dat dit de nodige discussies ging opleveren. Van de 3 verhuisbedrijven lieten 2 bij het zien van de zware 'pronkstukken' al direct verstek gaan. Het laatste bedrijf, waarvan de eigenaar een Nederlander is!, zei: "Daar valt wel een mouw aan te passen"! Maar nadat alle dozen en meubelstukken al waren vervoerd naar het nieuwe adres, bleven er uiteindelijk 2 stukken over. Ja hoor; de eigenaar 'himself' kwam polshoogte nemen en heeft 6 sterke Nieuw-Zeelanders (Maori's) opgetrommeld die en de tafel alsnog over het balkon hebben getakeld en de tv-kast (zonder deuren) via het trappenhuis naar beneden hebben getild. Het trappenhuis was behoorlijk beschadigd, maar daar was de eigenaar voor verzekerd. Wij waren zo opgelucht dat er geen ongelukken waren gebeurd en zeiden na afloop: "Alweer een ervaring rijker; alleen nog maar openslaande deuren en geen trappenhuis meer"! Het gekke is dat men hiervoor in Nederland speciale liften gebruikt, maar dat dat hier buiten een 'normale' ver-huizing valt. Je zult dan een speciaal bedrijf moeten inhuren en die kosten liegen er niet om. Ik vroeg mij naderhand af, hoe mensen dat doen die op de 10e etage van een flatgebouw wonen, want dat zijn vaak smalle liften! Aangezien ik nu, bijna 3 jaar later, weet dat het merendeel van de Australiers over een zeer beperkte inrichting beschikt (na de 'mortgage' is er geen geld meer over!), kon ik het antwoord zelf al invullen.
De locatie is, net zoals het vorige adres, perfect. Op loopafstand van Timo's school en Lane Cove Plaza. Er is net voor de Kerst een nieuw winkelcentrum geopend, waarbij er wat meer concurrentie is toegetreden en dat is maar goed ook. Die vernieuwing was broodnodig, want de laatste jaren is er nauwelijks wat veranderd in de omgeving om het iets aantrekkelijker te maken. Lane Cove beschikte al over de nodige eetgelegenheden, maar we misten nog een tapas restaurant en die is er nu: 'Firefly', waar je overigens uitstekend kunt eten.
Kerst heben wij dit jaar bij ons eveneens met Marc en Gina en de hond Jamie gevierd. We hadden uiteraard gehoopd op 2 zonnige dagen, zodat we de diverse gerechten bij het zwembad konden verorberen, onder het genot van een bijpassende wijn. Marc is niet alleen een fervent 'bierbrouwer', maar ook een kenner op het gebied van wijn. Op zijn verlanglijstje stond nog een wijnkast en na lang wachten 'op Santa'! heeft hij uiteindelijk alle dozen met wijn kunnen sorteren. Een garage waarin de temperatuur makkelijk boven de 40 graden oploopt, is toch niet zo geschikt, zeker niet als je je hobby gaat uitbreiden en een verzameling ('investment'!) wilt gaan aanleggen. Helaas liet het weer ons in de steek en hebben wij het zwembad moeten laten voor wat het was. Desalniettemin hebben wij heerlijk gegeten en gedronken en zoals gewoonlijk teveel. Maar daarvoor was het tenslotte (hier) vakantie! Het Oudejaars kindervuurwerk hebben wij op loopafstand van ons nieuwe woonadres gezien en uiteraard kon Ewald de verleiding niet weerstaan om s'avonds toch nog even de stad in te gaan. Volgend jaar gaan we met zijn drieen; Timo wilde kost wat kost mee, maar hem heb ik voor middernacht met geweld moeten wakker maken om het vuurwerk op tv te zien. Hij heeft er nauwelijks wat van meegekregen. Volgend jaar is hij alweer een jaartje ouder; wie weet!
Wij zijn in de zomervakantie niet ver weg geweest. We hadden beiden niet meer zoveel energie om bepakt en bezakt ergens naar toe te gaan. We zijn dichtbij huis gebleven en hebben dagtrips gemaakt. Een weekendje 'Blue Mountains', naar het strand, dagje met de boot van Timo's voetbalcoach relaxen op het water, wandeltochten langs de kust en dit uiteraard gecombineerd met ontbijt/lunch buiten de deur of een bbq bij het zwembad. Die vakantie in en rondom Sydney is ons zeer goed bevallen en aangezien de meesten mensen ECHT WEG willen en het langs de kust vanaf Brisbane tot aan Melbourne overvol was op de campings en parken, hadden wij geen last van files en waren wij in een vloek en een zucht aan de andere kant van de stad.
Wij zien dit voor volgend jaar wel zitten en vonden het ideaal. Timo heeft de nodige vriendjes over de vloer gehad en heeft zich beter weten te amuseren, wellicht mede doordat wij hier wat meer ruimte hebben.
Aangezien Timo in de vakantie jarig was, hebben wij zijn feestje in het eerste weekend van het nieuwe schooljaar gevierd. Een grote opblaasbare glijbaan-en klimwand in het openbare zwembad, waarop alle kids zich naar hartelust konden uitleven en probaar ze daarna maar eens uit het water te krijgen! Voor Timo is niets belangrijker dan zijn vriendjes; dat blijkt ook wel uit het commentaar in zijn schoolrapport. Hij is erg begaan met het 'lot' van zijn 'mates' en helpt graag waar hij kan; met dat sociale inlevingsvermogen zit het wel goed. Alleen met luisteren wil het nog niet helemaal; ook daar wordt aan gewerkt! Vanaf volgend semester krijgen ze op school naast hun nu al wekelijkse spreekvaardigheden (vaste dag waarop ze een onderwerp moeten voorbereiden!) ook luistervaardigheden bijgebracht. Ben reuze benieuwd hoe de juf DAT gaat aanpakken met 24 eigenwijze donderstenen. Zoals gebruikelijk werkt het 10x beter dan thuis, want de juf is HEILIG! en OUDERS zeker niet! 'By the way'; Timo heeft dit jaar weer dezelfde juf ('Tracey') als in 'Kindergarten' en dat was 'liefde op het eerste gezicht'. Nu maar hopen dat dat zo blijft, want vorig jaar waren er teveel hindernissen met juf 'Mary'! SCHIJNHEILIG wellicht!!!!

PS: voor het album klik op bovenstaande foto!

Timo's beproevingen in year 1.

Timo heeft de eerste helft van 'year 1' er alweer op zitten en dat was beduidend anders dan vorig jaar in 'Kindy'. De omschakeling is bijzonder groot, aangezien de kinderen vanaf nu echt niet meer 'bemoederd' worden, maar als kleine zelfstandigen worden gezien, die hun verplichtingen zeer serieus dienen uit te voeren. Op de eerste dag na de grote vakantie, krijgen de kinderen te horen in welke klas ze worden ingedeeld en dat brengt voor veel ouders hier de nodige frustraties met zich mee. Onwetend met dit fenomeen wacht ik ontspannen af en laat het gewoon op mij afkomen. Elk kind heeft in het voorafgaande jaar een lijstje samengesteld met 3 namen van kinderen, waarmee zoveel mogelijk rekening wordt gehouden bij de nieuwe indelingen. Maar de grote hamvraag blijft natuurlijk: "Welke juf/meester krijg ik"! Achteraf (en dat is altijd zo!) begrijp ik de ophef en onzekerheid!
Timo heeft het getroffen met zijn klasgenootjes (in totaal 8 kids van vorig jaar), maar 'iets' minder met zijn nieuwe juf; "Mrs. Sullivan". Zij is van Chinese afkomst, tegen de pensioengerechtigde leeftijd, aan 1 oor doof (derhalve staat haar stemvolume constant op "10" ), legt alles maar 1 keer uit (zelfs voor volwassenen blijft luisteren een moeilijk begrip!) en verwacht dat deze 6-en 7-jarige spruiten alles direct toepassen. Op de eerste ouderavond heeft ze uitgelegd dat het 'kinderstadium' nu definitief voorbij is. 'Kindy' (oftewel kleuterschool in Nederland) is verleden tijd en vanaf 'year 1' is het echt : 'bloed, zweet en tranen' geblazen.
Op dat laatste hoefde ik niet lang te wachten, want in de eerste week was het meteen goed raak en kon ik (on)gedwongen met haar kennismaken. Dat was voor mij de aanleiding om een van de klassemoeders te worden en de vinger aan de pols te houden, anders zag ik de rest van Timo's schooljaar somber in. De eerste paar weken verliepen moeizaam en ging Timo niet echt opgewekt naar school, maar gaandeweg veranderde dat gelukkig, wellicht mede door een 'verhelderend' gesprek tussen mij en juf Sullivan, waarin ik duidelijk te kennen gaf dat ik andere verwachtingen had van de schoolprestaties dan ZIJ. Uiteindelijk kwam de lat iets lager te liggen en waren beide partijen tevreden. Juf 'Mary' schreeuwt nog net zo hard als voorheen, maar Timo heeft inmiddels van zijn vriendinnetje 'Monique' geleerd dat je selectief moet luisteren! Gewoon denken aan mooie vakantiemomenten of de goals die je tijdens voetballen hebt gescoord, met een beetje BLA,BLA,BLA (als ze weer eens schreeuwt) van haar kant. Komt de rest vanzelf goed. Inderdaad, het effect was positief merkbaar, want als ik met regelmaat vraag hoe de dag is verlopen, trekt hij zijn schouders op en zegt: "Gaat wel, gelukkig is zij mijn moeder niet"! Kleine jongentjes worden groot.
Het aantal uren Engels is zoveel, dat de Nederlandse zinnen al een verbastering opleveren.
Lezen is geen probleem, maar spreken gaat al niet meer vlekkeloos. De juf op de Nederlandse school vertelde mij onlangs dat Timo al Engelse antwoorden gaf en dat is natuurlijk niet de bedoeling. Aangezien wij 'thuis' volhardend Nederlands spreken, gaan de zinnen met de nodige correcties gepaard. Wat voor ons niet meer is weggelegd, is voor Timo een koud kunstje: hij denkt en spreekt in het Engels. Nou maar hopen dat opa Wiel, als wij in Nederland zijn, hier nog een touw aan kan vastknopen, aangezien ik anders voor tolk moet optreden.
Al met al heeft Timo de eerste helft van dit schooljaar goed doorlopen; hij leest junior-boekjes, zet al aardig wat Engelse zinnen op papier en heeft duidelijk aanleg voor cijfers, want ook dit jaar kreeg hij een certificaat voor 'Maths' uitgereikt. Juf 'Mary' keek tijdens die speciale 'Honour-Assembly' met een schuin oog naar mij; of zij wilde zeggen: "met hard werken kom je een heel eind", waarbij ik dacht: BLA, BLA, BLA!
Dus een kleine rustpauze tussendoor kon zeker geen kwaad en aangezien het tegenwoordig vooral draait om WIE je kent, had ik een leuk voorstel in gedachten. De grootouders van een van Timo's vriendjes zijn de trotse eigenaars van een leuke, typisch Australische vakantiewoning (ook wel 'shed' of schuur genoemd) in 'Diamond Beach', zo'n 4 uur rijden ten noorden van Sydney. Aangezien wij niet al te ver weg wilden in deze schoolvakantie, vroeg ik 'Kate' of wij dit konden huren. Aangezien niemand in haar familie daar in deze vakantie wilde verblijven. was dat geen enkel probleem. Zo gezegd, zo gedaan. Als Australiers het hebben over een 'shed' moet je niet al teveel verwachten, dat bleek bij aankomst echter reuze mee te vallen. Een hemelsblauwe (de keuze voor deze kleur past bij de familienaam : 'Blue') houten vakantiewoning, die na een grondige inspectie ook nog over een behoorlijke (sterke) drankvoorraad beschikte. Uiteraard zijn wij daar maar niet aan begonnen, maar daar kun je je gedurende de wintermaanden goed aan opwarmen, want zonder centrale verwarming of gashaard is het er s'avonds en s'ochtends steenkoud. Gelukkig hebben wij een aantal zonnige dagen gehad en hebben wij de nodige 'beach- en bushwalks' gedaan, gevist (Timo heeft zijn eigen uitzet) en heerlijk geluierd. Bij terugkomst vertelde ik 'Kate' dat dit voor herhaling vatbaar was en zoals gewoonlijk reageerde zij enthousiast: no worries, anytime!

Paasvakantie in Perth!

Peter en Ellen, een Nederlands stel die ruim 1 jaar voor ons naar Australie zijn verhuisd, hebben ons een aantal dagen behoorlijk in de watten gelegd. Voor Ewald was dit een heerlijke, maar tekorte onderbreking en zelfs voor Timo kon het niet lang genoeg duren. Peter en Ellen wonen niet direkt naast de deur, maar op een (vlieg)afstand van een kleine 5 uur; vergelijkbaar met de afstand Nederland- Canarische eilanden, dus was de schoolvakantie van Timo een prima aanleiding om hen en wat 'nieuwe' familieleden van de 'Dierx'-clan te bezoeken. Een collega van Ewald vroeg zich af waarom wij er niet naar toe reden, want de verschillende landschappen onderweg zouden adembenemend mooi zijn. Tja, met een 5-daagse werkonderbreking zouden wij onze eindbe-stemming niet eens bereiken, laat staan vrienden en familie zien. Neen, dat is een prachtig reisplan, wellicht iets voor het pensionada-tijdperk. Vliegen had toch onze voorkeur.
Aangezien Ewald inmiddels al aardig wat (vlieg)punten bij elkaar had gesprokkeld, vlogen vader en zoonlief voor een koopje via een omweg en konden zij het niet nalaten mij even te bellen vanaf de barkruk van de Qantas business class lounge, waar beiden in een 'vurig' denkspel waren verwikkeld! Ik daarentegen, heb rustig kunnen genieten van de nieuwste thriller van 'James Patterson' en stond, voordat ik er erg in had, weer met beide benen op de grond; maar dan wel 5000km verwijderd van Sydney.
Aangezien Peter op het moment even 'verlost' is van zijn 5 daagse werkverplichting, kwam hij ons ophalen in zijn prachtige limousine; een blinkende zwarte Chrysler en als troste eigenaar beschik je dan natuurlijk over je eigen kentekenplaat: 'PerthPete'!
Na een korte rondleiding door hun nieuwe huis, konden wij uitgebreid bijkletsen, want met 2 uur tijdverschil kon Timo s'avonds zijn ogen niet meer openhouden en was een 'vreemd bed' totaal geen punt van discussie. Peter en Ellen wonen inmiddels 3 jaar in Perth en hebben hun draai hier duidelijk gevonden. Wij hadden niets gepland en lieten de dagindeling voor wat het was.
In de ochtend uitgebreid ontbijten met overheerlijke koffie, want daar zijn die 2 inmiddels aardig in gespecialiseerd (op hun weblog wordt er in bijna iedere colum wel iets over 'koffie vermeld'!) en daarna even op naar de speciaal ingerichte 'gamesroom', waar Timo zich helemaal kan uitleven op de verschillende racecircuits van Daytona, Tokyo etc. Je moet wel tegen een stootje kunnen, want hoe meer de snelheid wordt opgevoerd, hoe harder de console in je handen gaat trillen en dan heb ik het nog niet over de uitvoering zelf. Het apparaat is zo gevoelig dat je nauwelijks de knoppen hoeft te bedienen, of je zorgt al voor de nodige opwinding! Mijn zoon heeft hier aanleg voor, want hij slaat Peter (even voor de duidelijkheid: iemand die hier al de nodige uurtjes aan heeft gespendeerd) tot 2 maal toe net op de valreep! Ik heb het natuurlijk ook geprobeerd, want dat ga ik zeker niet uit de weg, maar ik haal de eindstreep niet eens en wordt er letterlijk duizelig en misselijk van. Professioneel spel dus! Timo heeft dat weekend een nieuwe vriend erbij en als wij nu de naam 'Peter' vermelden, dan is iedere uitleg overbodig.

Uiteraard hebben wij ook iets van de omgeving opgesnoven en dan blijkt maar weer eens dat ook Perth over prachtige, kilometers lange stranden beschikt en dat er hier in de afgelopen 3 jaar beduidend meer gebouwd is dan in Sydney en omstreken. Het is ook veel vlakker, waardoor je hier 'echt' kunt fietsen en niet eerst met de auto naar een park moet rijden om de fiets te gebruiken. Op weg naar de gezellige badplaats: 'Scarborough' kijken wij onze ogen uit, want het zijn alleen maar nieuwbouwwijken, die wij passeren en dat heeft duidelijk met de mijnbouw te maken. Volgens Ewald is de hele westkust van Australie een grote mijnbouw-put en in kaart gebracht levert dat een aaneenschakeling van zwarte stippen op;oftwel het 'zwarte goud'! Al die mensen moeten wel ergens wonen en vandaar die explosieve aanwas. Peter en Ellen hebben eveneens een aardig optrekje en met al die jaarlijkse zonuren (het was hier met de Pasen gemiddeld 30graden en dan spreek ik over de herfst) is een zwembad geen overbodige luxe. Aangezien zij na hun wekelijkse dansavonden nog graag even wat verkoeling zoeken, kunnen zij een duik nemen in hun eigen 'tobbe'. Alhoewel, het water (met de plaatsing van zonnekollektoren op de overkapping) tijdens dat weekend een temperatuur bereikt van 31 graden, weet ik niet of je nog van een verfrissende duik kunt spreken. Voor ons maakt dat niet uit, want die temperaturen voeren ons automatisch terug naar ons verblijf in Maleisie; daar was het niet anders. Wij spetteren vrolijk rond en zeggen zelfs geen neen, tegen een dampende cappuchino!
Op zondag nemen we afscheid van hen met het uitdrukkelijke verzoek om Perth voor een paar dagen in te ruilen voor Sydney en dat wordt uiteraard genoteerd. (op de agenda)

Paaszondag vieren wij gezamenlijk met familie van mijn vader; Oom Dick (tante An is een paar jaar geleden overleden) en zijn kinderen en kleinkinderen. Tijdens onze vakantie in Australie in 2006, heb ik mijn 2 nichten 'Marianne'en 'Leanne' weer eens kunnen begroeten en sindsdien hebben wij regelmatig contact met elkaar. Zo ontmoeten wij elkaar die middag in het bekende 'Kingspark' en genieten we van een uitgebreide bbq-lunch met bier en bubbels, want het is ook die dag 'hot'. Er worden over en weer chocolade hazen uitgedeeld, die geen al te hoge levensverwachting hebben, aangezien ze anders langzaam maar zeker wegsmelten. Smullen maar en het opgeblazen gevoel nemen we wel voor lief. Ik heb de nodige zakken drop meegenomen, waar de familie dol op is, met uitzondering van 'Ian', 'Marianne's' man, maar die heeft ook geen "Nederlands bloed"!
Timo vermaakt zich bijzonder goed, want hij krijgt zijn eerste vaardigheden bijgebracht in cricket en mag er naar hartelust op los slaan!
De laatste 2 nachten verblijven wij in een hotel in de stad, waardoor we maandag nog tijd hebben om de omgeving van Perth te verkennen. We besluiten een boottocht te nemen naar 'Fremantle', een plaats die ligt aan de monding van de rivier 'the Swan' en de Índische Oceaan' en bezoeken hier het museum, waar een tentoonstelling is over de VOC-periode en 4 Nederlandse schepen die voor de kust van Perth zijn gezonken. Zo ver van huis iets leren over je land van herkomst is eigenaardig. Het blijkt maar weer eens dat Nederlanders toen al reislustig en ondernemend waren en voor die tijd zonder al die technologische snufjes, was dat behoorlijk knap en gewaagd.
Onze vakantie is voorbijgevlogen en was zoals altijd bijzonder aangenaam, maar te kort. "Geduld is een schone zaak, mijn zoon", is een lijfspreuk van Ewald, als het Timo niet snel genoeg kan gaan. Dus rest ons niet anders dan te wachten op de volgende V...............!

Klik voor het foto-album op bovenstaande foto.

Zomervakantie in eigen land!

Na een jaar van hard werken was het dan zover voor Ewald; zijn eerste zomervakantie in Australie. Met maar 4 weken toegestaan luieren op jaarbasis, kon hij nu ook 2 weken officieel met de beentjes omhoog en waar........... ? Aangezien zijn ega vorig jaar reeds in de ban was geraakt van een bekend reisprogramma en inmiddels een map heeft aangelegd met diverse exotische en idyllische bestemmingen, was de keus al snel gemaakt. Volgens mijn man moet je altijd iets in het vooruitzicht hebben en een doel om naar te streven; dus de lijst is inmiddels aardig lang en wordt er meer bij- dan afgeschreven! Een midweek in de 'Kangaroo Valley', gevolgd door een week aan het strand in 'Jervis Bay' en dat op nog geen 3 uur rijden ten zuiden van Sydney.
Voor Timo was het eveneens een fijne onderbreking, want 6 weken alleen maar thuis, wetende dat je 'mates from school' ook op vakantie zijn, is ook niet alles.
De 'Kangaroo Valley' is een prachtig, heuvelachtig bosrijk gebied, dat soms doet denken aan Zuid-Engeland. Zo dicht bij Sydney, waan je je direkt in een ander land.
Ik had nav het bovengenoemde reisprogramma voor deze midweek een huis geboekt : 'The Drawing rooms of Berry' en de naam had niet toepasselijker kunnen zijn. Het uitzicht vanaf dit stukje landgoed met maar 3 huizen, was grandioos. De eigenaars hebben het zelf ontworpen c.q. vervaardigd en eenmaal op tv verschenen, liepen de boekingen storm.
Mooie houten huizen, met veel glaspartijen (en dus natuurlijk daglicht) en hoge plafonds waardoor alles nog ruimtelijker leek van binnen. Vanaf de slaapkamer op de bovenste verdieping keek je direkt op de bergketen en zeker in de vroege ochtend, wanneer alles was omhuld door de dauw, was het spectaculair. Gewapend met een kop koffie, zaten we in alle vroegte op de veranda te genieten van de immense stilte, voordat onze 'Joris Driepinter' weer eens begon te commanderen dat zijn maag aan het knorren was en hij zijn favoriete dvd met alle plezier voor de 100e keer wilde (her)zien. Ieder geniet op zijn/haar beurt en op vakantie is de tolerantiegrens wat hoger dan normaal. De eerste avond sliep ik erg onrustig (Ewald eveneens, want die kreeg bij elk geluid van mij een por) en moest ik meteen weer denken aan ons eerste huis in Geijsteren, dat grensde aan de bosrand. Wanneer wij gingen slapen kwamen de andere (mede)bewoners in actie en dat was s'ochtends overduidelijk. Een behoorlijke drol lag precies op het midden van de oprit, achter onze auto en zo passeerde het dierenrijk in onze gedachten. Voor onze gemoedsrust, wilden wij daar het fijne van weten en bij navraag aan de eigenaar bleek het een wombat te zijn. Een buideldier, dat er uitziet als een kruising tussen een beertje en een das en 70 tot 120 centimeter lang wordt en 25 tot 40 kilogram kan wegen. Aangezien ze voornamelijk s' nachts op zoek gaan naar voedsel en bekend staan om hun metersdiepe gangenstelsel, wisten wij in ieder geval waar al die 'onrust' vandaan kwam en konden wij dit vraagstuk loslaten!
Voor het overige vertier waren wij aangewezen op 'Seven Miles' beach, kanoen (waar dit gebied om bekend staat) en het op 5 minuten rijden historische plaatsje 'Berry'. Antieke shops, voldoende koffie-en eetgelegenheden en natuurlijk 1 grote pub in het midden van het dorp, dat tevens dienst doet als hotel, VVV en sociale bemiddeling voor elke leeftijdsgroep. Elke avond tref je er een ander publiek en dan is het daar natuurlijk veel gezelliger dan thuis! Aangezien wij vorig jaar hier naar het bekende waterparadijs 'Jamberoo' waren geweest, konden wij ook dit jaar de verleiding niet weerstaan! Met een temperatuur van 30+ zagen wij wandelen niet zo zitten en trokken wij gewapend met muggen- en vliegenspray op naar het overvolle waterpretpark. Het is tenslotte kindervakantie. Timo kon er niet genoeg van krijgen en wij waren na afloop dan ook helemaal los geweekt en konden er weer 1 jaar tegen! Voor een kijkje achter de schermen zie: http://www. jamberoo.net.
De overige week verbleven wij in een huisje op de camping in 'Huskinsson'; direct aan zee. De baai: 'Jervis Bay', waaraan 'Huskinsson' ligt is qua grootte vergelijkbaar met de provincie Utrecht en dat geeft een ieder de gelegenheid om telkens een ander strand op te zoeken.
Zo heeft 'Hyams Beach' (op 15 minuten rijden van Huskinssons) een van de witste stranden van Australie en heeft het 'Booderoo National Park' diverse kampeergelegenheden voor de echte beachliefhebbers en ontelbare baaien. Maar uiteindelijk vindt je er altijd iets van je gading.
Aangezien de temperaturen aardig begonnen op te lopen, besloten ook wij onze dagindeling aan te passen en iets vroeger op te staan. Om 07.00uur s'ochtends liepen wij al langs het strand of maakten wij onze kilometers te voet naar een volgend dorp (Timo natuurlijk op zijn step!) en begonnen wij bij terugkomst pas uitgebreid aan het ontbijt; gevolgd door een frisse duik in zee, waarna de 'siesta' om een uur of 2 zijn intrede deed. (onze zoon uitgezonderd, want die moest zijn computervaardigheden op peil zien te houden!)
Voordat wij er erg in hadden, was de vakantie alweer ten einde en konden wij de terugreis hervatten. Het blijft een cliche, maar ik kan niet anders zeggen dan dat ook deze bestemming voor herhaling vatbaar blijft; een ideale weekend-spot!


Voor het album klik op de foto.